This is Halloween
Όχι,μην κοιτάζετε το ημερολόγιο,δεν έχει γίνει κάποιο λάθος,ούτε αυτό που διαβάζετε συνιστά μια υστερόχρονη αναφορά σε πολύχρωμες μασκαράτες και ανώδυνες εθιμικές μεταμορφώσεις.Μονάχα σε καθημερινές αλλοιώσεις,σε μετασχηματισμούς σαν και αυτούς που επικαλούνται οι υμνητές της φιλίας,της ώσμωσης που επιτυγχάνεται με την ανθρώπινη επαφή.
Για αυτούς όμως που η μόνη τους συντροφιά είναι η πόλη τους,ποιο αλλοπρόσαλλο ύφασμα πρέπει να ενδυθούν για να μεταμφιεστούν σε αυτήν;Να μεταμορφωθούν στα διαφορετικά της πρόσωπα, να μεταβληθούν στα γκρίζα της κτήρια,στους αδιέξοδους δρόμους και τις ατέρμονες κυκλικές πορείες.
Ασφαλώς δεν είναι πρωταγωνιστές σε αυτό το ατέλειωτο θεατρικό παιχνίδι.Μαζί τους συμμετέχει ένας αόρατος θίασος με διαφορές εξαίσιες,με ανόμοιες φωνές.Πρόσωπα και καταστάσεις κάτω από ψιμύθια και μάσκες.
Νεολαίοι που αισθάνονται παράξενα γερασμένοι,ενήλικες που αρνούνται πεισματικά να μεγαλώσουν,ανθρώπινα περιγράμματα που σβήνονται με τον καιρό,όπως τα μηνύματα από τη μνήμη του κινητού,τερματίζοντας έτσι μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία προσμονής και αυταπάτης για τους συντάκτες αυτών και τους παραλήπτες τους.
Νεανικές παρέες που η επιπόλαιη σύμπνοια των μελών τους,σαν όλες τις αγουρίδες,αρχίζει να ξινίζει όταν κάποιοι από αυτούς παντρεύονται και φεύγουν μακριά,υπακούοντας στον εγωισμό που ενέχει ο έρωτας,για να ξαναστήσουν τις γέφυρες της συντροφικότητας όταν η πλήξη θα έχει ραγίσει το τσόφλι του δυαδικού τους κόσμου.
Απρόσμενες ασθένειες που μας κλονίζουν,μικρές σκέψεις που περνούν φευγαλέα και μας αλλάζουν λίγο,η στοργή που μας αγγίζει και μας αφήνει πάντα διαφορετικούς,οτιδήποτε γενικά προσθέτει ρευστές γραμμές στο πορτρέτο μας,κάνοντάς μας να μοιάζουμε με πίνακα του Bacon,συμμετέχει εδώ.
Και,όπως το έθιμο επιβάλλει,η παράσταση ολοκληρώνεται με τη διλημματική ερώτηση:trick or treat?
Ανοήτως,βέβαια,αφού δεν υπάρχει κανείς που να έχει γλυκαθεί σε αυτό το ιδιότυπο καρναβάλι.
The long day closes
Πολύ αργότερα από τον Πυθαγόρα που έβλεπε τα Μαθηματικά παντού,να χαρίζουν την αρμονία στη Φύση,ο Μούζιλ,θέλοντας να αποτυπώσει τη νέα εποχή της έρευνας που είχε ανατείλει,με τα επιτεύγματα της μηχανικής και των άλλων θετικών επιστημών να αφήνουν τους ανθρώπους
περιπλανώμενους στη γη σαν προφητείες του μέλλοντος,γράφει κάπου:
"Κερδίσαμε σε πραγματικότητα και χάσαμε σε όνειρο".
Η διαπίστωση αυτή,περισσότερο εκπεφρασμένη ως εμπαικτική αντίδραση στους ιεροεξεταστές του τεχνικού πολιτισμού,υποτιμά τη δύναμη της κινηματογραφικής τέχνης,περιφρονώντας την υποβολή που ασκείται στους σιωπηλούς θαμώνες της σκοτεινής αίθουσας,ιδιαίτερα σε αυτούς που ανακαλύπτουν εκεί μια βακτηρία για τη μισερή ζωή τους.
Παραδόξως όμως οι ταινίες που θαυμάζουν,συχνά απεικονίζουν σκηνές παρόμοιες με αυτές που βιώνουν καθημερινά,ίσως και πιο θλιβερές:
Ομιχλώδη τοπία στο φόντο,άθλιες παμπ και lemonade skies,μοναξιά που εντείνει το ασίγαστο ψιχάλισμα,κάτι ακύμαντο που σοβεί πίσω από κλειστά παράθυρα και λερές ταπετσαρίες με μυρωδιά τσαγιού,ελάσσονες ιστορίες που κυλάνε αργά σαν βαρελήσια μπύρα stout.
Εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτηθεί:Τι είδους δραπέτευση είναι αυτή,όταν τα ντεκόρ παραμένουν το ίδιο καταθλιπτικά,το αφηγηματικό στυλ θυμίζει άχρωμες διηγήσεις φίλων για ασήμαντα περιστατικά τους και η συγκλονιστική ανατροπή του σεναρίου δεν έρχεται ποτέ;
Παρά τις ενστάσεις που πιθανώς διατυπώνονται,οι θεατές εξακολουθούν να ταξιδεύουν από ταινία σε ταινία,να
τεντώνουν τα αυτιά τους για να ακούσουν ένα
θα 'θελα να 'σουν εδώ,να γεύονται
φιλιά από το Λίβερπουλ,να αναβάλλουν διαρκώς
το τέλος μιας μεγάλης μέρας,να ψεύδονται,φαντασιοκοπώντας,όπως ο
Μπίλυ.
Σύντομα,το όνειρο που ζουν σβήνει,μαζί με τη μηχανή προβολής.Ίσως φυτοζωεί για λίγο ακόμα,στα ελάχιστα εκείνα λεπτά,όπως αναφέρει ο Μπαρτ,που δεν επιτρέπουμε ακόμα στις εικόνες να ξεθωριάσουν.
Όταν απομακρύνονται από την έξοδο του σινεμά,έχοντας συνειδητοποιήσει πλήρως πια την επιστροφή στη ρηχή πραγματικότητα,σκωπτικά επαναλαμβάνουν,διατηρώντας με σινεφίλ ευλάβεια μέχρι και τον ρωτακισμό της ομιλίας,την αμίμητη ατάκα ενός
ελληνόφωνου βαμπίρ:"Απ'τα Καρπάθια,στα Εξάρχεια.
Quelle décadence!".
